bir keresinde sırtımı kanepeye yaslamış öylece otururken kendimi daha rahat hissetmek için ağırlığımı vererek kanepeye daha çok yaslanmıştım. tam da o an geriye gitmiştim ve dengem bozulmuştu. fark ettim ki hayatta sırtımızı dayadığımız her şey de bu düzen üzerine kuruluydu. kime , neye sırtımızı verirsek yaslandığımız an düşüyorduk.
mesele dengeyi kurmaktı aslında. ne düşecek kadar çok yaslanacaktık birine ne de tüm yükü kendimize yükleyecektik. yükümüzü doğru şekilde paylaşmayı öğrenmek gerekiyordu.
bu gerçeği en somut hâliyle fark ettiğimden beri şunu söylüyorum kendime; sırtını yasla ama ağırlığını verme kimseye.
