bugün çocukluğumla buluştum.
giderken ona bir buket çiçek aldım gördüğünde çok heyecanlandı ve "doğum günüm bile değil neden aldın" dedi, ben de "içimden geldi, seni seven herkesin içinden gelir zaten" dedim ve pembe yanaklarından öptüm.
buluşmaya tam vaktinde gelmiştik ve yeni şeyler denemek ikimize de hâlâ heyecan verdiği için menüdeki en garip isimli içeceklerden söyledik.
ikimiz de süslenip rengârenk giyinmiştik, gözü kolyeme takıldı ve "aaa çok güzelmiş bu, ağaç mı var burada" dedi ben de "evet bu hayat ağacı, annem almıştı istersen senin olabilir" dedim, gözleri ışıldadı; sürekli teşekkür etti ve durup durup kolyesine baktı.
bana hiç aşık olup olmadığımı sordu, ben de gözlerim dolarak aşkın beni çok incittiğini söyledim, bana hayal kırıklığıyla baktı ve "belki de aşkın ne olduğunu öğreten kişiye denk gelmedin daha" dedi, ben de bu yaşında bu cümleleri nasıl kurabildiğine hayret ederek duraksadım.
bu yaz mezun olacağımı ve onun yaşında bir sürü çocukla dolu bir meslek yapacağımı söyledim, biraz kıkırdadı ve böyle bir meslek yapacağından şüphem yoktu dedi. o da yaz tatili yaklaştığı için çok heyecanlı olduğunu söyledi "anneannemin yanına gideceğim, onu ve onunla olmayı çok seviyorum" dedi, ben de gittiğinde benim yerime de sarılıp koklar mısın onu, ben ona son kez sarılamamıştım dedim, bunu duyunca gözleri doldu ve nasıl yani yanına gidemeyecek miyim artık dedi, ben de yanına gitmekten vazgeçmeyeceğini ve kalbindeki yerinin hiç değişmeyeceğini söyleyerek gözyaşlarımızı sildim.
kalkarken babam beni almaya gelecek sen de gelmek ister misin bizimle dedi , ona artık evimin başka şehirde olduğunu ve otobüsü kaçırmadan gitmem gerektiğini söyledim.
giderken bana sımsıkı sarıldı ve "içindeki beni hâlâ yaşattığın için teşekkür ederim seni çok sevdim" dedi, vedalaştık.
