pencere önü çiçeği

birinin toprağında çiçek açmaya çalışırken bulmuştum kendimi. bahçesinin kenarındaydım, belki biraz sulasaydı açacaktım. diğer çiçeklerini suladığı gibi beni de sular diye çok beklemiştim, o benim açmaya çalıştığımı fark etmemişti bile. günlerce, aylarca bekledim böyle, fark edip beni de bahçesine alsın diye. olmadı, görmedi. sanırım onun toprağında benim yerim yoktu. 

bir gün bahçenin kenarından geçen biri geldi yanıma önce toprağıma baktı kurumuş bu dedi, yanında şişesi içinde de azıcık su; hiç düşünmeden döktü toprağıma. canlanmaya başladım o anda. biraz dokundu solan yapraklarıma, fark etti ki yanlış topraktayım; açamam burada. ertesi gün yanıma gelip aldı beni o topraktan güzel bir saksının içine koydu, toprağımı değiştirdi. evinin penceresinin önüne götürdü beni. 

bu toprakta, bu evde o kadar güzel bakıyordu ki bana dünyanın en güzel çiçeği bendim sanki. güneşiyle beni yetiştiren, sevgisiyle beni büyüten bu evin pencere önü çiçeğiydim ben; toprağımı bulmuştum.