durmadan yol alıyorsun peki varabildin mi evine diye sormuştun bir keresinde. evimin nerede olduğunu kestiremiyorum, durmadan yürüyorum belki rastlarım diye, diyememiştim. itiraf etmeliyim ki evimi kaybettim, bulamıyorum. belki evimi başkaları alıp değiştirdi, tanıyamıyorum. kilidi bile değişmiş biliyor musun, bendeki hiçbir anahtar uymuyor ona. ne içeri girebiliyorum ne de kapıyı çalabiliyorum. anlıyorum ki burası benim evim değil artık, kapısını çalamadığım hiçbir yer evim değil.
peki ev neresiydi? vardığında bir kez olsun ben buraya ait miyim şüphesine düşürmeyen yerdi. kapıyı çalmak istediğinde gözlerini buğulandırmayan yerdi. binlerce evin içinden yalnızca senin görebildiğin yerdi.
şimdi evim nerede bilmiyorum, ona çıkan yolları bilmiyorum. adresini bilen kimse de yok, soramıyorum. onu bulmak için geçmem gereken daha çok yol var belki. yanlış sokaklara sapacağım önce. o sokaklarda bazen, evimi buldum sandığım bir anda, tüm cesaretimle kapıyı çalacağım ; açan kimse olmayacak belki, geri döneceğim. yine de devam edeceğim yürümeye, elbet varacağım evime. kokusundan, bana gülümseyişinden bileceğim.
